Zonnecellen, geld, macht en innovatie

Rond zonnecellen zijn er prachtige ontwikkelingen maar ook schrikbarende bedreigingen. Bij mij is het beeld heel diffuus en ik kan niet goed in mijn glazen bol zien wat het allemaal wordt. Links en rechts wordt fabuleus onderzoek gedaan naar verhoging van het rendement en verlaging van de kosten per watt. Organische zonnecellen, kristallijn silicium zonnecellen, zonnecellen op basis van amorf silicium, dubbelwerkende zonnecellen in meerdere lagen, dunnelaagcellen. Het spectrum is breed en stapsgewijs wordt de technologie beter en het rendement hoger.

Onderzoek van het Fraunhofer-Institut für Solare Energiesysteme (ISE), zojuist gepubliceerd, geeft aan dat de kosten voor het opwekken van stroom door PV-installaties meer dan gemiddeld dalen ten opzichte van andere duurzame energiebronnen. Ik denk dat dit nog verder gaat. Want zonnecellen kunnen in grote aantallen en met steeds nieuwere technieken tegen flink lagere kosten worden geproduceerd. Dat kennen we van de elektronica-industrie: wat vandaag honderd euro kost, kost in korte tijd de helft, bij voldoende vraag. Probeer maar eens 50 procent van de kosten in relatief korte tijd weg te schaven bij een mechanische windcentrale. Dat gaat gewoon niet. Dat kan alleen met de schaalgrootte-effecten zoals we die bij elektronica kennen.

Daarbij draait het allemaal om grid parity. Dat is bereikt als zonne-energie hetzelfde kost als traditioneel opgewekte energie. Volgens het Fraunhofer ISE wordt grid parity nu al bereikt in gebieden met hoge zonne-instraling zoals Italië of Spanje. Zelfs in maanden met veel wind is er door de combinatie van zonnecellen en windturbines bijvoorbeeld in Spanje en Duitsland in pieken al zo veel energie opgewekt dat er sprake was van een ’negatieve energieprijs‘. Traditionele centrales kunnen niet zo snel afschakelen en zo ontstaat een overschot aan energie dat we hoe dan ook kwijt moeten. Het is duidelijk dat we echt eens moeten werken aan opslagmethodes.