Zelfassemblage in de maat

Stelt u zich een enorme balzaal voor, vol met geblinddoekte dansers. Zij staan zo ver uit elkaar en de muziek staat zo hard dat zij elkaars aanwezigheid in eerste instantie niet merken. Zij maken allemaal dezelfde danspassen op hetzelfde ritme, maar omdat ze bij aanvang niet allemaal dezelfde kant op stonden met hun gezicht, ziet het er toch uit als een rommeltje.

Soms komen twee dansers zo dicht bij elkaar in de buurt dat ze elkaar opmerken. Hun is dan gevraagd paren te vormen, maar daarvoor moeten ze eerst hun bewegingen op elkaar afstemmen. Na een paar geïmproviseerde tussenpassen zwieren ze synchroon. Hetzelfde gebeurt als paren elkaar treffen, totdat alle dansers keurig in het gelid bewegen.