Waar zit de fout?

Wie kent niet de zoekplaatjes waar een warrige professor probeert een immens apparaat aan de praat te krijgen, terwijl in een hoekje de stekker uit het stopcontact ligt. Fouten zoeken ofwel ‘debuggen’ van chips, apparaten of software is een cruciale, maar onderschatte technische discipline. Dit werk krijgt zelden de erkenning die het verdient. Creativiteit, planningen halen en een vlotte babbel zijn kwaliteiten die gemakkelijker te verzilveren zijn. Maar een apparaat of softwarepakket draaiend krijgen, wordt vaak als trivialiteit weggezet.

Dat is een miskenning van het werk van de foutzoeker. Een nieuw apparaat concipiëren of een interessant appje ontwerpen is onbetwist een creatief proces met de bijbehorende aandacht en waardering. Daarmee vergeleken, herkent geen enkele consument de minutieuze zoektocht naar een irritant patroontje op het beeldscherm, het vastlopen van een procedure of het beperkte bereik van een verbinding.

De kwaliteiten van medewerkers om dat soort ontwerpfouten te vinden, zijn uniek. Niet elke goede technicus is een goede foutzoeker. Niet alleen moet hij vaak op basis van beperkte informatie van de ontwerpers toch een eerste indicatie verzinnen over wat er aan de hand kan zijn, ook zijn de handen vaak gebonden door de beperkte toegankelijkheid van alle deelfuncties in een complex product. De trend naar modulair ontwerpen staat toe om sommige functies in isolatie te analyseren, maar veel vaker zitten allerlei loops en regellussen een accurate analyse in de weg.