Spelenderwijs modelleren

‘Eigenlijk zijn we allemaal programmeurs’, stelt David Harel. ‘We programmeren andere mensen: we voeden onze kinderen op, we onderwijzen onze studenten, we sturen onze ondergeschikten, we geven opdrachten aan onze makelaar. Dat doen we meestal niet met expliciete commando’s. Soms beschrijven we het beoogde resultaat: ‘Maakt niet uit wat je doet, als je maar om elf uur thuis bent.’ Soms stellen we een voorwaarde: ‘Als je meer drinkt dan één glas wijn, blijf je van de auto af.’ Soms geven we voorbeelden.’

In Harels visie zouden we computers ook zo moeten kunnen vertellen wat te doen. ‘Ik wil kunnen zeggen: ‘Maakt niet uit hoe je het doet, als de temperatuur maar niet boven de zestig graden uitkomt.’ Ik wil de manier veranderen waarop we complexe systemen programmeren. Ik wil niet zeggen gemakkelijker maken, want programmeren is niet gemakkelijk, maar wel natuurlijker. Als jij aan mij uitlegt hoe ik een programma moet schrijven, doe je dat op een veel natuurlijkere en intuïtievere manier dan in de tools die je nu op de computer gebruikt. Ik wil de programmeur bevrijden. Dat is het baken dat ik al volg sinds 1983.’