Scrum doet het niet?

Voor de tweede keer in korte tijd heb ik een artikel zitten lezen met gekromde tenen. Eerst een opiniestuk in de laatste Bits&Chips dat de vloer aanveegt met Scrum omdat – zo beweert de auteur – de opdrachtgever op geen enkele manier kon nagaan of hij aan het eind waar voor zijn geld zou krijgen. En nu een artikel in de laatste Mechatronica&Machinebouw met de veelzeggende titel: ‘Agile in een complexe omgeving is gekkenwerk’, dat Agile afschildert als ‘houtje-touwtje, ongecontroleerd, niet voorbereid en niet voldoende overdacht’.

En dat terwijl het speerpunt van de Agile-werkwijze toch is om in nauw overleg met opdrachtgevers en gebruikers producten op te leveren met een zo hoog mogelijke gebruikerswaarde in vooral complexe en innovatieve omgevingen. Waar gaat het dan toch mis? Ik heb daar mijn gedachten eens over laten gaan.

Twee geloven

Tijdens mijn overpeinzingen moest ik opeens denken aan een artikel dat Jaap van Rees, een van mijn leermeesters van het eerste uur, al in 1982 heeft geschreven: ‘De methode doet het niet’. Een welhaast profetische visie, want ook in het huidige tijdsgewricht waarin Agile mainstream is geworden, doet de methode het klaarblijkelijk nog steeds niet. Hoe komt het dat we decennialang de ene aanpak na de andere uit de grond stampen, terwijl het onderhand duidelijk mag zijn die niet (vanzelf) werken, zelfs niet (of juist niet?) als we ze nauwgezet volgen.