Personele zaken

’Een minimale werker!‘ Het oordeel van de voltallige directie was hard. Ik had bij onze personeelsdienst gevraagd of een dienstverband van 90 procent mogelijk was om een ochtend per week wiskundecolleges te volgen. Hoe de personeelsman deze vraag in de directievergadering precies heeft samengevat, weet ik niet, maar een zekere voorzichtigheid in de omgang met het personeelsdienstvolk heb ik er wel aan overgehouden.

Dertig jaar geleden zorgden enkele oudere stafmedewerkers die het bedrijf van haver tot gort kenden, voor de personele zaken. Daarnaast regelden twee of drie administratieve krachten de salarisadministratie van 2500 man. De technisch geschoolde personeelsfunctionaris kende alle afdelingen, snapte de aard van het werk uit eigen ervaring en kon dat ook overbrengen. En je kreeg uitleg over elke regel die op jouw salarisstrookje voorkwam. Dat was uiteraard voordat de bureaucratisering toesloeg.

Tegenwoordig leiden sociale academies of universiteiten onze personeelsfunctionarissen op. Werkt dat? Net als leidinggevenden, profvoetballers, oorlogshelden, professoren en systeemarchitecten wordt een goede personeelsfunctionaris door zijn carrière gevormd. Daardoor missen de jonge dames en enkele jonge heer de bovengenoemde expertisegebieden en bovendien hebben ze nauwelijks intuïtie voor de vloer. Ze luisteren naar de medewerkers via enquêtes en vatten hun beleid braaf samen in spreadsheets. Als ze een keer onverhoeds de ongezouten mening van de vloer horen, moeten ze vluchten in hun protocollen.