Op naar een vierkante kilometer antenneoppervlak

Voor de radioastronomie betekent oppervlakte gevoeligheid: een grote radiotelescoop kan simpelweg meer radiosignalen opvangen dan een kleine. In de beginjaren van de radioastronomie werden de telescopen dan ook steeds groter. Het gewicht stelt echter een limiet aan de afmetingen. Vandaar dat de radiotelescoop in Westerbork in 1970 is opgebouwd uit veertien afzonderlijke telescopen die aan elkaar kunnen worden gekoppeld tot één grote sensor.

In de jaren negentig werden er bij Astron echter al ideeën ontwikkeld voor een nog veel grotere radiotelescoop met een oppervlakte van een vierkante kilometer: de Square Kilometre Array (SKA). Het was duidelijk dat een dergelijke extreem grote telescoop niet met conventionele technieken kon worden gebouwd. Omdat elektronische signaalverwerking steeds goedkoper werd, ontstond toen het idee om de telescoop uit vele kleine antennes te bouwen en die op een slimme manier elektronisch te combineren.