Onrealistische verwachtingen

Bij de eerste stappen op weg naar de verwezenlijking van een idee hebben mensen van nature de neiging om zaken rooskleurig voor te stellen. Op zich is dit een goede eigenschap. Als je altijd beren op de weg zou zien, dan zou het leven vervallen tot een saaie gebeurtenis waarin je weinig zou ondernemen. Maar onrealistische verwachtingen zijn ongezond.

Laten we leren van een oudere discipline: de economie. Economie wordt wel de leer van de schaarste genoemd. Schaarste wordt vaak gebruikt in de zin van een tekort, het verschil tussen behoeften en middelen. Als je die invulling geeft aan het begrip, dan zou elektriciteit niet schaars zijn. Het is er immers altijd. Volgens economen is elektriciteit echter wel degelijk schaars. Ze redeneren daarbij als volgt: de elektriciteit staat niet automatisch ter beschikking. Er zijn energiebronnen, elektriciteitscentrales, een leidingennet, een hele administratie en heel veel operators voor nodig. Anders gezegd, er worden productiefactoren gebruikt om deze elektriciteit (toegankelijk) te maken. Die resources hadden ook voor iets anders gebruikt kunnen worden, bijvoorbeeld om alternatieve energiebronnen te onderzoeken of om er atoombommen van te maken.

Het principe van schaarste als tekort is ook toepasbaar op verhoudingen tussen mensen, zoals een klant en een leverancier. Een leverancier belooft iets te zullen leveren. Dit schept verwachtingen aan de kant van de klant. Na verloop van tijd wordt duidelijk in hoeverre de geformuleerde ideeën zijn verwezenlijkt: de realiteit. Indien die realiteit achterblijft bij de verwachtingen, ontstaat er een tekort. Het verschil tussen verwachtingen (behoeften) en realiteit (middelen) heet nu geen schaarste meer maar simpelweg frustratie. Herkent u dit?