Onbestemd gevoel

Toen de redactie mij benaderde met de vraag of ik weer een software-engineeringcolumn kon schrijven, gaf ik aan dat tijd en inspiratie geen probleem waren. De praktijk blijkt een maand later toch anders te zijn. Het is 22:36 uur op de dag van mijn deadline als ik dit schrijf en ik ben net tot de conclusie gekomen dat het idee dat ik een maand geleden had niet ’columnfähig‘ is.

Eigenlijk zit ik me af te vragen of software-engineering nog wel iets betekent, en in hoeverre ik er momenteel mee bezig ben. Natuurlijk, ik ben een architectuurbeschrijving aan het maken op basis waarvan iemand straks mijn eigen product gaat realiseren. De vraag is echter of ik daarbij software-engineering aan het bedrijven ben of enkel de randvoorwaarden schep om dat door iemand anders te laten doen. Daarnaast zie ik in mijn werk voor andere partijen dingen gebeuren waardoor ik me af en toe serieus afvraag of software-engineering zichzelf niet de das om aan het doen is.

De reden voor dat laatste is tweeledig: enerzijds zie ik dat zelfs de grootste hightechorganisaties (niet alleen in Nederland) software ontwikkelen op dezelfde manier als dertig jaar terug, en dat was een manier waarvan (een deel van) de software-engineeringgemeenschap vijftien jaar geleden al vond dat ze achterhaald was. Anderzijds zie ik dat een kleine gemeenschap nog steeds probeert hier verandering in te brengen, door modelgedreven softwareontwikkeling te promoten en toe te passen. Na twintig jaar (!) is er echter nog bitter weinig gevolg gegeven aan de roep om softwareontwikkeling te moderniseren langs deze weg. Veel van de bedrijven waaraan ik hierboven al refereerde, hebben hun eigen succesverhaal over modelgedreven ontwikkeling, maar in veel gevallen blijft het bij dat ene, zeer lokale succesje.