Nano-imprinten ingezet om glasvezelpuntjes te functionaliseren

Onderzoekers van de Berkeley-universiteit hebben een nieuwe methode ontwikkeld om microscopische 3d-structuren op het uiteinde van een glasvezel aan te brengen. Ter demonstratie maakten zij een beamsplitter, die licht in vier even intense bundels splitst bij het verlaten van de vezel. Deze structuur van vijf bij vijf micron, precies in het midden van een vezel met een diameter van 125 micron, telt 255 hoogteniveaus.

Het idee van de Californiërs is niet nieuw: functionele 3d-structuren op het uiteinde zijn aantrekkelijk, omdat directe integratie externe en dure optische componenten overbodig maakt. Hun fabricage vereiste voorheen echter vrij omslachtige technieken als elektronenbundelithografie. Daarmee vergeleken is nano-imprinten veel eenvoudiger en sneller, zonder in te moeten boeten op kwaliteit.

Potentiële toepassingen van de techniek zijn te vinden in de telecommunicatie, microscopie en (medische) sensoren.