Reading time: 3 minutes
Author:
Ton Kersbergen is onlangs op 70-jarige leeftijd overleden. Kersbergen is zijn hele werkzame leven in dienst geweest van technisch automatiseerder Koning & Hartman (K&H), waar hij opklom tot algemeen directeur, en Getronics, waar hij na de overname van K&H doordrong tot de raad van bestuur. Daarnaast is hij vele jaren voorzitter geweest van de FHI. Ook na zijn pensionering in 2004 zat hij niet stil: met zijn eigen bvâtje Acura Performance Management was hij actief als adviseur van (door)startende bedrijven en bij verschillende (technische) organisaties vervulde hij bestuurlijke functies. Zo was hij onder meer voorzitter van de stichting Made in Holland, die samen met Deloitte werkt aan de versterking van Nederland productieland.
Kersbergen groeide op in de Pijp als zoon van een vrachtwagenchauffeur. Zijn voorliefde voor techniek bracht hem via de lts en de mts op de Hogeschool van Amsterdam, waar hij in 1969 zijn hts-studie elektronica afrondde. Twee jaar daarvoor was hij al in dienst getreden van K&H. Met de groei van dit bedrijf rees ook de ster van Kersbergen. In 1986 bereikte hij de top met zijn benoeming tot algemeen directeur. Als zodanig begeleidde hij het bedrijf bij de overgang in 1991 van toenmalige moeder Internatio-MĂŒller (het huidige Imtech), waar interne strubbelingen waren ontstaan, naar Geveke Electronics (nu Getronics). Bij de nieuwe eigenaar werd hij lid van het managementteam en verantwoordelijk voor de Nederlandse divisies.
Die overgang naar Getronics noemde Kersbergen in Bits&Chips een van zijn moeilijkste beslissingen ooit. âIk heb ervoor gevochten om Koning & Hartman in zijn geheel te verkopen. Het moeilijke was dat er twee stromingen waren onder de werknemers. We hadden toen zevenhonderd mensen in de Benelux, van wie ongeveer de helft voor de overname was en de helft tegen. Ik heb hiervan geleerd dat eerlijkheid het langst duurt en dat loyaliteit naar het personeel het belangrijkst is. Niet op eigenbelang uit zijn, maar een mensenmanager zijn en de continuĂŻteit van het bedrijf en de werkgelegenheid voor honderden gezinnen centraal stellen. Ik durf te zeggen dat dit goed is gelukt, maar spannend en emotioneel was het allemaal wel.â
âIk was geen topman zoals Gerard Kleisterlee of Ton Risseeuw van Getronics, maar een goede tweede. Zij spelen Champions League, ik speelde lokaal in de eredivisieâ, omschreef Kersbergen zichzelf. âIk kon als manager moeilijk mensen ontslaan of slecht nieuws brengen. Dat deed ik soms zo omslachtig dat mensen niet eens doorhadden dat ik hen aan het ontslaan was. Ik was een mensenmanager in de zin van inspanningen voor goede intermenselijke verhoudingen. Feesten met de dames erbij, bloemen bij ziekte, kaartjes bij heugelijke gebeurtenissen, veel persoonlijke attentie. Het personeelsverloop was laag, ook van het managementteam. Mensen kwamen op de eerste plaats.â
Dezelfde instelling had Kersbergen naast zijn werk. In zijn vrije tijd mocht hij graag golfen, tennissen en reizen, maar vanuit de Rotaryclub Haarlemmermeer-Schiphol was hij ook een actief fondsenwerver: voor een oogkliniek in Nieuw-Guinea, een doktersbank voor Afrika, een inentingsprogramma op de Filippijnen, een vroedvrouwenopleiding in Nepal, het opvangcentrum Bardo voor terminale patiënten. Voor deze activiteiten werd hij bij zijn pensionering onderscheiden als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
