Geen broodje aap, maar een goed matras

In de werkkamer van starter Joost Groenen (26) leggen twee studenten de laatste hand aan de drukdeken. Op een matje brengen zij heel voorzichtig sensoren aan onder stukjes tape. Groenen werkt het liefst met studenten, want die zijn goedkoper dan wanneer hij ingenieurs inhuurt. Hij geeft de studenten wel allemaal een bedrag van tweehonderd euro. Tenminste, wat er overblijft na een avond eten en stappen, want dat gaan ze ter afsluiting doen onder aanvoering van Groenen zelf. ’Dat hebben ze wel verdiend‘, vindt hij. ’Ze hebben de drukdeken met vijf man in acht weken afgekregen en er negenhonderd uur aan gewerkt in de werkruimtes van de Fontys-hogeschool.‘

Vlak achter de jonge techneuten staat een kast, goed gevuld met rechthoekige matrasonderdelen, gesorteerd naar de kleuren rood, oranje, geel, groen, blauw en paars. Bij de deur staat een bed met een voorbeeldmatras. Die bestaat uit een, naar het lijkt, willekeurige kleurencombinatie. Groenen legt uit: ’Ik stel heel planmatig een matras samen uit die blokken. Een klant gaat eerst op de drukdeken liggen. De sensoren die erop zitten, meten waar de drukpunten van iemands gewicht op het matras liggen en de computer maakt hier een uitdraai van. De verschillende matraskleuren vertegenwoordigen diverse hardheden. Hierdoor kan ik een persoonlijk matras samenstellen. Als je heel licht bent, zit je in de blauw-groen-gele regionen. Sporters, zware mensen komen in oranje en rood. Lichaamsbouw en gewicht bepalen het matras.‘ Groenen is niet van plan de drukdeken zelf te verkopen. Hij vreest dat detailhandelaars dan te veel geld zullen vragen voor de matrassen en hij wil ze graag betaalbaar houden voor de klant.