Dies ies Doitsje Baan

Momenteel breng ik een sabbatical year door in Berlijn. Ik moet toegeven dat het Duitse openbaar vervoer echt een klasse beter is dan het Nederlandse personentransport. Ik zoef, bij -15 graden buiten, in een ICE van Duisburg naar de Megahauptstad. Als geluksreiziger heb ik mezelf een eersteklassekaartje met korting naar Berlin gegund. 59 euro kost het voor tweede klasse en het is slechts een tientje meer voor de eerste klas met korting. Aan de DB op lange afstanden kan echt niemand tippen. In vergelijking verzorgen de NS gewoon veevervoer. Bedienung am Platz, gratis krantje. Bild geeft hoog op rond een hormonendieet en toont een big booby-foto van Sissy die daarmee haar vriendje wil verrassen – ik kies toch maar voor een ander krantje.

Supercomfortabele ruime zetels met koptelefoonaansluiting en soms zelfs Bahn TV. De ICE zweeft door het Roergebied naar een wollige toekomst, terwijl ik geniet van twee Rotkäppchen, een kaasplankje en een Meyer Näkel Spätburgunder in 0,4 liter flesje met keurig servetje rond de hals. Dat alles op de zitplaats geserveerd. O Die Bahn, als we zoiets toch ook eens in Nederland zouden hebben. Zeer voorkomend servicepersoneel, vergelijk dat maar eens met die horkende achterhoedeservice van de Holländer. Het voelt als heer Bommel auf Reisen en ik zak langzaam weg in een powernap.

Richting Hannover begint een enorme weidsheid de natuur te domineren en is het tijd om de restauratiewagen eens te frequenteren. Ik kies het biz-menu: Sauerkraut-Suppe mit Apfelmost und Kasseler met daarna Königsberger Klopse in Kapernsauce mit Reis. Kan het nog Duitser? Stuifsneeuw en feeëriek verlichte wintertaferelen trekken Anton Pieck-achtig aan mij voorbij. Na deze ’eenvoudige doch voedzame maaltijd‘ keer ik terug naar mijn plek. Op de Duitse laagvlakte geeft de ICE flink gas en de 250 km per uur wordt ruim gehaald.