De onoverbrugbare complexiteitskloof

Graag neem ik u even mee op een gedachtereisje dat laatst door mijn hoofd speelde. Hij voert langs de toename van silicon, de concepten van parallelle verwerking in hardware en software en de analogie met de 1300 gram in onze hersenpan.

Er is een exponentieel toenemende vraag naar het vergroten van de hoeveelheid functionaliteit in producten, de nauwkeurigheid van berekeningen en de geliktheid van grafische gebruikersinterfaces. Dat leidt tot niet te stuiten vraag naar rekencapaciteit voor verwerken van astronomische hoeveelheden gegevens. Hoe krijgen we al die capaciteit nog in silicium gebakken? Het alsmaar verhogen van klokfrequentie verschuift de problematiek naar warmteafvoer en stokt daardoor.

De oplossing is gevonden in de verschuiving naar parallellisme. Meer cores combineren, de DSP‘s hebben het ons al voor gedaan. De GPU-architecturen pakken de techniek van meerdere parallelle instructies per cycle nu ook op. En de dual- en quadcore CPU‘s zie je terug in de standaard desktop van vandaag.