De kip en het ei

Survival of the fittest betekent voor kennisintensieve vakgebieden dat je moet bijblijven. Dit onderwerp is dan ook vaste prik in de selectiegesprekken die ik voer. Mijn vraag ’Hoe zorg jij ervoor dat je bijblijft in het vakgebied?‘ maakt impliciet duidelijk dat ik dit belangrijk vind. En tegelijkertijd hoor ik hoe creatief sommigen zijn in het vergaren van nieuwe kennis.

Wat me opvalt, is dat mijn vraag over bijblijven meestal wordt vertaald naar het volgen van opleidingen. ’Ik zou heel graag opleidingen willen volgen, maar ik mag niet van mijn werkgever‘, luidt het antwoord vaak. Terecht of niet, ik vind het te makkelijk om de verantwoordelijkheid af te schuiven. Er zijn genoeg alternatieven om ervoor te zorgen dat je bijblijft: software met een studentlicentie, gratis of goedkope seminars, tweedehands boeken of hobbyprojecten.

Toch blijkt dat er gelukkig nog voldoende in de softwaregemeenschap wordt bijgeleerd. Zelfstudie en het boek zijn daarbij favoriet. De vorm vind ik overigens ondergeschikt, de wil om bij te blijven is wat telt. ’Geen tijd‘ vind ik synoniem voor ’geen prioriteit‘ en dus vraag ik daarop door. Omdat iedereen het wel eens is over het belang van bijblijven, moet er een andere beperkende gedachte overheersen die de noodzaak om bij te blijven blijkbaar overstemt. Een gedachte die meerdere verschijningsvormen kent, maar samengevat neerkomt op: waarom zou ik iets nieuws leren als ik het toch niet kan toepassen?