De complexiteitscurve

Ik zag laatst een plaatje van de beursindex over de afgelopen honderd jaar. Tot de jaren negentig van de vorige eeuw was deze curve een soort van vals plat, die zich daarna langzaam omvormt tot een exponentiële opwaartse lijn, met daarin alle bijbehorende enorme fluctuaties. Volgens de regels van de signaalverwerking is dit een grafiek die van stabiliteit naar enorme instabiliteit gaat. Ik mag hopen dat de veranderende weergrafieken van ons klimaat niet uitmonden in een gelijksoortig instabiel systeem. Wellicht toch een teken dat we de boodschap van Al Gore, die onlangs nog in het land was, echt serieus moeten gaan nemen.

Of neem die andere bekende exponentiële grafiek, die van Gordon Moore: iedere achttien maanden verdubbelt het aantal transistoren op een chip. Puur natuurkundig gezien moet dit toch ergens een keer eindigen. We zitten al bijna op lijndiktes van nog maar een handjevol atomen. Dat moet toch haast wel leiden tot een discontinuatie.

Dan hebben we nog de wet van Doug Dunn, voormalig CEO van ASML. Die kwam eind vorige eeuw tot de conclusie dat het aantal softwareontwikkelaars exponentieel groeit met de complexiteit van de systemen. Dat die complexiteit toeneemt, lijkt een feit. We kunnen dit echter niet meer bijhouden met de aantallen engineers.