Author:
Rob Howe is CEO van Verum Consultants.
Reading time: 3 minutes
Mijn familie heeft de laatste tijd heel wat te vieren. Bovenaan het lijstje staat dat onze zevenjarige dochter zojuist genezen is verklaard van leukemie na vijf moeilijke en zorgelijke jaren. Onlangs vierde ik mijn 46ste verjaardag en ben ik aan mijn 21ste jaar begonnen als ondernemer van een eigen zaak. Er zijn nog enige andere zaken die het verdienen om gevierd te gaan worden. Wellicht zult u hierover de komende maanden lezen in Bits&Chips.
Twintig jaar een eigen bedrijf runnen. Ik heb veel gezien en best wat dingen geleerd, denk ik wel eens. Vandaar dat het – misschien ontzettend slecht van me – nog steeds steil achterover kan vallen van toch vrij aardse zaken zoals banken en bankiers.
Een van de basislessen die ik heb geleerd in de zakenwereld is: blijf praten met je bank. Toen we Verum oprichtten, was mijn contactpersoon bij de bank een van de eersten die ons businessplan onder ogen kreeg. In de jaren daarna heb ik hen met regelmaat op de hoogte gehouden van de gang van zaken binnen het bedrijf. Met in het achterhoofd dat Verum een hightechstarter is en het eerste jaar verlies draaide, heeft de bank alle steun geboden die je je maar kunt bedenken. Hierbij staat ’die je je maar kunt bedenken‘ eigenlijk synoniem voor ’krijg het heen en weer‘, want mijn bank blijft me erop wijzen dat ze ’niet handelen in risico‘.
Een andere basisles op het gebied van zakendoen is dat alles wat de bank je met de ene hand toestopt, ze ruimschoots weer naar zich toetrekt met de andere. Verum heeft de afgelopen jaren een kredietfaciliteit gehad van 60 procent debiteuren met een maximum grens van 100 duizend euro, hetgeen de bank een risicodekkingsfactor van 1,6 bood.
Dit was prima zolang we haast geen omzet draaide. In alle bescheidenheid kan ik zeggen dat Verum alweer een tijdje gestaag groeit. Eerder dit jaar zag ik dat we als gevolg van snelle groei onze kredietlimiet moesten opschroeven. Dus benaderde ik de bank met het nederige voorstel ons kredietlimiet te verhogen naar maximaal 200 duizend euro met dezelfde risicodekking van 1,6.
Om een lang verhaal kort te maken: ze wezen het voorstel zonder pardon van de hand! Ik stond – en sta nog steeds- helemaal paf. Na drie moeilijke jaren met ons gewerkt te hebben, gaan ze steigeren nu de zaak begint te groeien? Wat is dat voor zakenfilosofie? Vormen we een groter risico nu we geld verdienen en belangrijke klanten hebben dan toen we nog een kapitaalverbrander waren?
De lezers van mijn laatste column kunnen zich misschien mijn klachten herinneren over het feit dat het gebrek aan regionale risicokapitaalfondsen het leven voor hightechstarters moeilijk maakt. Maar de houding van onze bank slaat alles. Als we niet eens onze kredietlimiet kunnen verhogen onder dezelfde dekkingsfactor, hoe moeten we dan in hemelsnaam groeien?
De druppel die de emmer doet overlopen, is dat ik dagelijks lees over hoeveel de bank waard is en dat het van plan is om de aandeelhouderswaarde te vergroten. Hierdoor voel ik me gedwongen om te concluderen dat de bank het belang van zijn klanten is vergeten. Ze hebben onlangs veel klanten verloren en ik kan u verzekeren dat wij bij de eerste de beste gelegenheid ook de kuierlatten zullen nemen.
Het meest trieste aspect aan dit verhaal is de houding van de bank ten opzichte van risico. Welke concurrerende, commerciële onderneming kan beweren dat hij niet aan risico‘s doet? Waar is Balkenende‘s VOC-spirit in dit alles? Of is de houding van de bank alleen maar een weerspiegeling van het feit dat onze hele maatschappij inmiddels risico schuwt?
